Na de exploitatie van een hennepkwekerij wordt er vaak een ravage aangericht aan een pand of een woning. Muren en plafond met grote gaten en/of aangebrachte verankeringen, overal stof en viezigheid, schimmelvorming. Wanneer de woning of het pand was gehuurd, blijft de verhuurder na de ontmanteling van de hennepkwekerij achter met flinke schade. Deze wil graag zijn schade vergoed zien door de daders. Hij kan daartoe een civielrechtelijke procedure starten tegen de huurder(s) om zo zijn schade vergoed te krijgen, maar hij kan zich ook voegen als benadeelde partij in het strafproces, hetgeen vaak eenvoudiger is, en meer zekerheid biedt op daadwerkelijke vergoeding van de schade. Wanneer de rechter de gevorderde schadevergoeding toewijst, en daarbij de schadevergoedingsmaatregel oplegt, zal justitie zich namelijk bezig houden met de incasso van het toegewezen bedrag.

Voorwaarde voor een toewijzing van schadevergoeding wegens aan het pand toegebrachte schade is dat de officier van justitie tevens vernieling van het pand aan de verdachte(n) ten laste legt. Wanneer dit niet gebeurt, zal de rechter oordelen dat schade niet rechtstreeks is veroorzaakt door een van de ten laste gelegde feiten en/of dat de geschonden norm niet is gericht ter bescherming van de belangen waarvoor de schadevergoeding wordt gevorderd. Er is dan niet voldaan aan het relativiteitsvereiste van artikel 6:163 BW. Om een voorbeeld te geven: het verbod om hennep te telen strekt ter bescherming van de volksgezondheid, en is niet erop gericht om schade aan panden te voorkomen. Een tenlastelegging van artikel 3 onder B of C Opiumwet biedt dus geen grondslag voor vergoeding van schade aan een pand. Bij een tenlastelegging van artikel 350 Sr. (vernieling) kan deze schade wel worden toegewezen.

Omdat de officier van justitie vaak vergeet om tevens vernieling ten laste te leggen, kan door een verdachte hier goed verweer tegen worden. Voor de benadeelde partij vormt dit juist een extra aandachtspunt; hij kan de officier hierop attenderen.